Straotversiering.

Hiel Slien is in de ban van’t Zudenveld. Trouwens, niet allen Slien, maar volgens oes ok de rest van Drenthe, want ’t is ’s aovonds tegen half elf net of de A-37 umleid wordt, dwars deur Slien hen.
Geert zeg wonsdag tegen mij: “Wij kunt oes tan’Aoltie ok nog wal ies even ophalen, ien dizzer dagen”. Tante Aoltien zit in “Heidehiem”. Zie komp zowat nargens meer, en daorum zul een bezuukie an oes versierde darp wal een mooi verzettien veur heur wezen, hadden wij zo dacht.
Gistermiddag tegen drie uur hef Geert heur ophaald, met rolstoel en al. Even een deken over de bienen, de jas an, das en kopdoek um, en zo scheuven wij even later met oes aole tante deur Slien.
Deur de Dingspelstraot en’t Noordende gung’t goed. Tante zat te stralen en geneut van alles um heur hen. Maar zowat tegenover de benzinepomp gung’t mis. Wij heurden heur zo-in-iens zachies reren en in zuchzölf proten: “Doohoog oom Evert “ heurden wij heur zeggen. Ik zeg tegen heur: “Wat is’t tante? Waorum reerst doh ? Zies muu ?” ”Daor was oom Evert”, zee zie. “Oom Evert van Loeksham” En zie keek met grote ogen oetzied.
Heur oom Evert is in 1952 al störven, dus dat leek oes stark. Maar een endtie wieder heurde ik heur roepen: Rika ! Oes Rika ! Oh Rika, ik zin’t . Je zuster Aoltien ! Zeg dan toch ies wat ! Doh kenst mij toch nog wal ?
“Ej kunt toch weten dat’t minder met heur wordt”, flusterde Geert. “Zie hef ‘t niet hielmaol meer op een riege. Tan’ Rika is ok wal al tien jaor dood.”
Bij vrouw Staol veur’t hoes kregen wij deur wat er loos was. ‘Dag Otien” zee tante, en zie wuifde naor ien van de poppen die daor an de straot staot.
Doe wij ’s aovonds weer hen Heidehiem reden zat zie stil te reren veur in de auto naost Geert. Het was heur zeker almaol wat te veul worden.
En doe zie weer in heur stoel veur’t raam op heur kamertien in Heidehiem zat en wij ofscheid van heur namen, pakde zie mij bij de haand: “Zint oes pap en mam daor non ok ? vruug zie, en zie keek mij an met heur zachte, troebele ogen . Oom Evert wal , Henderkien hè ? En oes Rika. Wat was die old worden niet ? En oes Otien was er ok. ’t Haar’t schoet veur. Zul’t goed met heur gaon ?
“Kun beter”, zee Geert. “ Zie waren dunkt mij twintigste “.
Dat leste heurde oes tante al niet meer. Zie keek glazig deur ’t raam hen boeten naor een wereld die heur wereld niet meer was.

Henderkien.