'Recessie'

Zo. De kerstdagen hew weer had en ik moet zeggen dat Geert en ik er van geneuten hebt. Eerst al ies umdat alles zo mooi wit was. Net als vrogger. Geert
tikt mij altied votadaolijk over de vingers als ik dat zeg, want er bint maar acht witte kersten in een ieuw volgens hum, maar toch vun ik’t weer net als vrogger.
Maar ik heb ok ontdekt dat er veul mensen bint die liever hebt dat’t vandaag nog begunt te warm waterregenen. Oes Albert is ok zo iene. Oes Albert is mien breur. Hef vrogger bij gemientewarken zeten en mus met dit weer altied met de sneischoef en zoltstreier op pad. En vaak midden in de nacht. En ok al is dat al meer dan tien jaor leden, het hef diepe sporen achterlaoten bij oes Albert. Proot hum niet over snei en ies. Hie is al in gien tien dagen op boeten west, maar kun oes toch precies vertellen waor of veurige week de sneidunen zaten. Wij huuft Albert niks te vertellen. “Zeker weer bij Harm Kien en vlak veur de iesbaan’, ruup ‘e, doe wij ’t er under’t eten over hadden. Wij hebt er namelijk eten op twiede kerstdag. Dat doew al jaoren. ’t Iene jaor eet zie bij oes, ’t aandere jaor eet wij bij heur. Lekker heur.
Oes Albert begunt wat nustig te worden de leste tied. Komp zeker umdat ‘e older wordt. Hie haar’t drok met de recessie, en dat alles minder wuur en dat
zie de endties host niet meer an mekaar kregen en dat áls de duvel schet, dat’t dan altied op bulten is, en zulkse proot. Dat kwam misschien ok wal umdat oes Albert al veer borrels op haar, nog véur’t eten begunde, en dat ‘e doe al kluug over zoerbranden vanwege dat dikke stuk gebak en al die happies die Roelfie oes bij de borrel al veurzet haar. Wij hadden er niet zoveul van nummen, wij hulen rekening met wat er nog kommen gung, maar Albert döt bij zulkse
gelegenheden altied net of ‘e nao de kerstdagen gien eten weer kreg. Die et ok twie veurgerechten op, schept zuch tot drie maol toe weer soep op,
vret twie varkenshazen op, want ’t is ok zunde dat er wat overblef, en een bord vol hazenpeper, undertussen klagend over de crisis, en dat’t almaol minder
wuur en dat zie nog an de bedelstaf terecht kwamen als’t zo deurgung, en of er nog gebakken erpel met spekkies waren, want hie haar nog maar ien maol wat opschept. Hie glum’t oet.
Nao ’t ijs , en de koffie met slagroom en likeur en sukelaogies mus oes Albert een schoffie hen bedde umdat ‘e zun last haar van bladsigheid. Dat hej aj te veul eten hebt. Daor haar ‘e vrogger ok altied al last van. Oes Albert weegt 126 kilo. Veur oes Albert zul de recessie een zegen wezen.

Groeten van Henderkien.