Co

Wij hebben 2 honden. De ene is een Labrador retriever, de ander is Co. Eigenlijk is Co geen hond, zo denken wij, maar een kruising tussen een kat, een
hond, een clico en een zwabber.
Ooit ging Annemarie naar het asiel om een hond op te halen. Bij de ingang koos een net binnengebracht slachtoffer haar uit en stonden beiden 5 minuten later weer op straat, met elkaar verbonden via een dun riempje. Toen ze thuis kwamen zei een grapjas, kijk, Annemarie & Co. Sindsdien heet de hond Co. In het begin was dat wel eens verwarrend, want als wij de hond riepen, dan kwam de buurvrouw, die ook zo heet. Eigenlijk heet ze Coba, maar iedereen zegt Co. Of buurvrouw natuurlijk.
Wij houden eigenlijk wel van verwarring. Onze andere hond heet Klaar. Als wij zeggen Klaar af, gaat de ene hond zitten, en de andere schiet weg. Onze kippen heten John, Paul, George en Ringo, de haan Yoko, maar deze is inmiddels omgedoopt tot Friki.
De 2 poezen heten Super en Diesel, maar die komen dan ook van Henk van de Total benzinepomp.
Het meest bijzonder echter is Co.
Volgens te velen zijn wij op aard om ons voort te planten, zo niet Co. Co is op aarde om zich te vol te eten, en om zich te vermaken.
Omdat ze thuis altijd op rantsoen is, heeft ze slechts één ding als doel: uitbreken, en als dat lukt, uit eten gaan. En dat lukt geregeld. 10 centimeter heeft
ze nodig. De gehele tuin hebben we afgerasterd met schapengaas, tuinhekjes gaas, fijnmazig kippengaas, betonwandjes en een dubbelsluitend hekwerk. Niets houdt haar tegen. Misschien 220 volt, maar daar zijn we, sinds een zwager met de kinderen onverwacht langs kwam, weer mee gestopt.
Op het laatst hadden we werkeloze Oost-Duitse Vopo’s op alle hoeken , maar ook dat hield haar niet tegen. Valt er een gaatje, dan is ze weg.
Eerst naar de containers van de A.H., dan naar de Echte Bakker. Vervolgens de prullenbakken rond de benzine pomp, de Schoel en de Cafetaria’s. Even
dag zeggen bij haar vrienden, de flatcoats van Noordhuis, even dollen met de tekkels van Harmke, even buurten in de Vennebroekstaat, de manege en de
Heirweg, en vervolgens via het MFC weer naar huis. Een rondje duurt ongeveer anderhalf uur en dan ligt ze weer likkebaardend in de mand, met een blik van leuk dat jullie ook thuis zijn.
Haar ontsnappen maakt ons wild. Iedere Aktie geeft een reactie. Weer hogere hekken, nog meer scherpschutters, nog meer beton en controle poortjes, maar ze blijft op scherp. Wij doen ons best, maar is er een kans, dan is ze weg.
Co is herkenbaar aan een grote bek, maar is een klein zwart heel harig hondje van ondefinieerbaar ras met een kop aan de voorkant. Ze is volstrekt
ongevaarlijk, maar ongelooflijk eigenwijs. Mocht u haar tegenkomen zonder begeleiding, haal dan niet in en probeert u haar met lichtsignalen te waarschuwen. Stuur haar maar gewoon naar huis terug, daar waar ze het zo slecht heeft dat ze wel op pad moet om voldoende en fatsoenlijk te eten te krijgen.

Paul Aaldering