Meivakantie

Gezegend met een prachtige baan in het onderwijs geniet ik met volle teugen van mijn vakantie. De “Meivakantie” wel te verstaan. Prachtig weer zoals u inmiddels ook wel zult hebben ervaren. Wel droog, heel droog, maar ja “elk voordeel heb zo z’n nadeel”. Wel een heel bijzondere meivakantie.
Natuurlijk zoals altijd de geboortedag van wijlen ons Juultje, Koninginnedag dus. De Koningin bezoekt twee voor mij onbekende plaatsjes. Met een hoed die zoals altijd veel weg heeft van een te grote ufo of een karige verjaardagstaart, bekijkt zij in goed gezelschap de feestelijkheden. De Royal Family lijkt één en al vrolijkheid. Als onderdaan van dit koninkrijk kun je dan bijna niet anders dan dit gevoel van euforie delen. Onze toekomstige koning slaat van pure joligheid op een grote trom om even later een in elkaar geknutselde troon te bestijgen. Volgens de verslaggever is deze belegd met tompoezen. Ik kan niet nalaten om guitig naar de Koninklijke derrière te staren op mijn Philips flatscreen. Maar nee, ook dit verstoord gelukkig niet de festiviteiten. Het achterste van Willem-Alexander is ongeschonden en onbesmeurd. Fijn dat men op afstand, achteroverliggend op een zwartlederen bank, kan genieten van deze kruising tussen koninklijk- en volksplezier. Het enige wat moeite kost is het indrukken van de knopjes op de afstandsbediening. Mijn vrouw deelt mij mede dat zij haar onmisbare functie zal gaan vervullen inzake de “KLIMARA” (Klieder maar raak). Ik wens haar veel plezier en geniet van het zoveelste kopje koffie. Na enige tijd, de middag is al aardig gevorderd, bedenk ik mij dat een bezoek aan mijn buurman Otto van de E. (hij heeft liever niet dat ik zijn naam
voluit benoem) wel aardig zou kunnen zijn. Dus slof ik die kant op en ja hoor er wordt een biertje aangeboden, gelukkig maar. Onder het genot van het eerste flesje gerstenat arriveert Hendrik, alias de grasmaaierspecialist uit Noord-Sleen. En al keuvelend over zin en onzin, drinken wij ons door de
biervoorraad van Otto (die niet al te groot was) heen. Ik doe mijn belofte gestand aan mijn vrouw en bezoek haar op de vaste plek bij de biertent. En het lijkt zowaar alsof ik hier gewoon een heel jaar ben blijven staan. Iedereen is weer aanwezig en vrijwel op dezelfde plek.

2 mei des morgens, voor pampus liggend in de echtelijke sponde. Er gaat een smartphone van Nokia over en mijn vrouw zegt dat de auto (een Mazda om toch maar in de merken te blijven) van mijn dochter Roos niet start. Het merkloze accupack, een heel slim apparaatje van buurman Otto, zal hopelijk uitkomst bieden. Ik grom bevestigend met een lodderig oog. En doe een ultieme poging om die heerlijke droom weer op te pakken. Tussen neus en lippen deelt mijn eega nog mede dat Osama door Obama (wat rijmt dat toch mooi) is gepakt en om het leven is gebracht. Die mooie droom oppakken lukt niet echt meer. Dus begeef ik mij na het vertrek van mijn echtgenote naar mijn trouwe flatscreen. Daar tracht ik de actualiteit van Osama en Obama (één lettertje verschil maar!) op te pakken. Ik kom er heel langzamerhand achter dat het kennelijk een mondelinge overlevering is. Er worden in het geheel geen beelden vertoond. Tot mijn schaamte moet ik u opbiechten dat ik hier enigszins van baalde, dit is wel de mediawereld van 2011.

4 mei des avonds, mijn dochter Yasmijn (ja, ja ik heb een bosje bloemen) is thuis gekomen. Ze zit samen met vrouwlief en vriendin Djuvera op de bank, alweer televisie te kijken. Bea, maar nu met Willem en Maxima, schrijden de Dam op. Er zijn heel veel mensen aanwezig. Iedereen kijkt ingetogen, zoals het hoort. Ik raak zoals altijd tijdens de dodenherdenking geëmotioneerd. Men legt kransen bij het monument. Ook kinderen leggen bloemen. Een meisje merkt dat de camera op haar gericht is, dat maakt haar kennelijk blij. Geertje komt ons met een bezoek vereren, mijn vrouw drinkt een glaasje met haar aan de keukentafel. De bank is leeg en ik, ik zie in mijn eentje de film “Schindlers List”.

5 mei Bevrijdingsdag, wij besluiten samen met vriend Arthur, Emmen te vereren met een terrasbezoek. De rosé is smakelijk en koel, het weer geweldig. Het geboemerdeboem van de muziek uit zo’n trucktrailer is werkelijk stukken minder.

Ik zit nu een stukkie te schrijven voor Sleenweb en denk: “Toch mooi dat we leven in een wereld waarin er een Koninklijke familie bestaat. Waarin we de dingen kunnen zeggen en doen die we willen. Een wereld die gekocht is met de opoffering van levens”. Maar ook denk ik: “De oorlog is nog steeds de wereld niet uit”. Hoop dat we ooit nog eens wereldwijd een “Dag van de Vrede” zullen vieren.

Martin Kramer