Columns
Samen
Is het u opgevallen dat de hele samenleving gonst van 'samen' op het moment? Samen het koningslied schrijven, samen dromen, samen het leukste dorp van Drenthe zijn en nu schijnt er door de Sleense autoriteiten ook nog een adviesbureau in de arm genomen te zijn om het samen in ons dorp te bevorderen. Brrr...
Duurzaam eten
Gisterenavond weer eens gezellig een boel mensen bij mij op verjaarsvisite mogen ontvangen. Altijd leuk, met name de onderwerpen die dan de revue passeren. Zo kwam ook het onderwerp gezond eten ter sprak en vervolgens het paardenvleesschandaal. Het moest niet kunnen dat er paard in plaats van koe in de producten wordt verwerkt. Dus geen echte paardrijders aanwezig dat voelt u ook wel aan. Toch brengt mij dat wel weer aan het denken.
Morgen in Tros Radar
Een hoorapparaat. Ik ben er nog niet aan toe, maar mag mezelf alvast wel ervaringsdeskundige noemen. Dat komt zo: Ik heb uren doorgebracht bij Schoonenberg. Schoonenberg van de hoortoestellen, zoals zij die apparaten noemen. Als begeleider van en meeluisterend oor voor mijn vader. Hij deed daar de nodige gehoortesten om een apparaat te vinden, dat zijn falende gehoor zo goed mogelijk zou corrigeren. Ik weet dus alles van de buis van Eustachius, ken de functie van de stijgbeugel en het aambeeld en kan van een hoorapparaat de knoppen bedienen en de batterijen verwisselen.
De dorpsomroeper
Vroeger had iedere stad of ieder dorp een eigen vaste nieuwsverkondiger, een eigen dorpsomroeper. Hij verkondigde met luide stem op gezette tijden het nieuws of informatie. Dat had voordelen. Je kon er de klok op gelijk zetten en je had het direct uit eerste hand, je wist meteen waar je aan toe was. Tegenwoordig, met eerst radio en tv, toen internet en de nieuwere sociale media via onder andere moderne smartphones, gaat alles razendsnel. En misschien gaat alles zelfs wel beter.
Toch is in Sleen de dorpsomroeper niet uitgestorven, hij is er nog steeds en functioneert nog steeds als een eeuw geleden. Je hebt er meestal geen last van, je stoort je er niet aan en meestal is het gebrachte nieuws niet zo van algemeen belang, of zelfs zonder enige importantie.
Vissie
De kleur schöt mij nog weer oet a’k a’k er over naodenk. En non kan ik’t verhaal wal veur mij holden, maar ik weet wal hoe zulks giet, het prootien is ’t darp zo deur, as dat al niet zo is, dat, ik kan je beter een slag véur wezen met mekaar. Verleden week wonsdag gung mien Geert de hiele dag met Oes Albert hen de bos um brandholt te zagen. Albert was er al um half acht, met de trekker en een grote kipper waor’t holt in mus.
Toespraak
Onlangs was ik uitgenodigd om de nieuwjaarsreceptie van de provincie op te lekkeren. Of brownies wel behoren tot de categorie Drentse streekproducten is discutabel, maar ik kwam in elk geval door de ballotage. Met als resultaat een gezellig samenzijn in het chique provinciehuis, een proeverij van Drentse streekproducten en natuurlijk een nieuwjaarstoespraak.
Kersttafereel
Na een middag wandelen in het Bargerveen, met een vriendin die ik al een tijd niet gezien had, zijgt ze neer op een stoel, de tocht was iets te lang geweest, acht kilometer werd tien; de wollige panty – zeg nooit legging – wordt behoedzaam naar beneden gestroopt, als het vel van een gerookte worst en na de knokige knieën en de gewelfde kuiten, hier en daar verluchtigd met een blauw, opbollend randje spatader, als blauwe sporen in een Danish Blue van kaasboer Koekoek, worden de enkels aan het licht geëxposeerd...
December
Nog slechts een paar dagen te gaan en 2012 is alweer ten einde. Sinterklaas is inmiddels per stoomboot vertrokken naar Spanje. Of zou het nou Turkije zijn vraag ik me altijd af. Men zegt dat hij daar namelijk oorspronkelijk vandaan is gekomen. Myra om precies te zijn. Nee denk toch niet dat hij daar weer naar toe gaat. Myra is vandaag de dag nog slechts een ruïne en ligt enkele kilometers van het plaatsje Demre. Daar staat nog wel een kerk die gewijd is aan de heilige Nicolaas. En daarbij Turkije ligt regelmatig onder raketvuur van Syrië. De Sint zal daar wel ernstig voor oppassen.
Kindervriend
Sinterklaas. Als kind was ik er behoorlijk van onder de indruk. Misschien was ik er zelfs wel een beetje bang voor. Je wist immers niet wie er onder die tabberd en achter die grote baard schuil ging. Ja, Sinterklaas. Bekend als groot kindervriend, dat wel. Maar katholiek hè, dus oppassen. Zeker als je bij hem op schoot moest komen zitten. ‘Kom jij maar eens even bij Sinterklaas’, klonk het dan, terwijl hij je wenkte met zijn wijsvinger, die verstopt zat in een witte handschoen. Dat alleen al.
Bijverdienste
Tot voor twee jaar geleden was de tandartspraktijk gevestigd aan de Brink te Sleen. Als ik naar buiten keek kon ik mooi vanaf mijn behandelkruk in bladerloze tijden het haantje van de Slener toren zien. Voor de rest was er behalve een af en toe passerende AHKortwijktoeleveringsvrachtauto niet zo veel te doen. Met de verhuizing naar de Koepen, aan de andere kant van de kerk, is het uitzicht totaal veranderd. Nu zit ik niet de gehele dag naar buiten te kijken, integendeel, maar als ik kijk zie ik ze vaak lopen, de zogenaamde Pieterpadters. In weer en wind, in voor en tegenspoed, ze zijn er altijd.
Hoge heren
Vandeweek op een verjaordag bij de buurvrouw heurde ik ‘t weer iene roepen: “As de hoge heren ’t ienmaol in de kop hebt doej der niks meer an!”
Of: “De hoge heren hebt’t non ienmaol besleuten, en wat zult wij er dan nog tegen begunnen?” Wát hoge heren?
Wel bint dat dan? Zit er waorens een club kerels, hoog boven de massa verheven, die vanalles en nogwat beslist en met straffe haand over oes almaol regeert, zunder dat zie tegenspraak duldt? En bint daor gien vrouwluu bij? Aj dat maar vaak- en hard genog roept dan geleuf ij der in’t lest zölf in, en… dan huuj zölf ok niks an’t probleem te doen.
Bad Sleen
Onlangs verbleven mijn man en ik een weekend in de Duitse Eiffel. Via vakantieveiling puntnl. Voordat ik het wist zat ik eraan vast. Het hotel zag er leuk uit maar ik had niet gezien dat het in een Bad stond. En een Duits Bad staat garant voor bloemkool met een sausje, strak aangelegde parkjes en steriele kuuroorden. Seniorenpret dus. Zo ook in Bad Bertrich.
Fietsen en vissen
Bij een viswater word ik aangeroepen: ‘Meneer, kunt u me helpen een vis aan de haak te doen?’ Ik begrijp hem niet onmiddellijk. Aan de haak? Van de haak, zal hij bedoelen en ik zie al een hulpeloze vissenlip, als een kinderteen in de fietsketting. Maar nee, de jongen, ik schat 11, 12 jaar, houdt een ankervormige haak omhoog in zijn ene en een spartelend visje in zijn andere hand. ‘Om op snoeken te vissen,’ legt hij uit. ‘Moet dat er levend of dood aan?’ vraag ik. ‘Dood, denk ik,’zegt hij aarzelend, hij weet het echt niet.
Keuzes
Keuzes maken, ik sta vanmorgen voor de spiegel en denk zal ik nou dat rode T-shirt of dat overhemd met te veel kleuren aantrekken. Veel keus is er niet omdat de wekelijkse wasdag wat is uitgesteld. Trek ik dat rode T-shirt, met de tekst “Real Joker” aan, dan heb ik het gevoel dat ik er uit zie als een mislukte pipo de clown. Aan de andere kant lijkt dat te kleurige overhemd op een pyjamajasje, model jaren zeventig.
HSV
25.8.2012 - HSV ‘Onder Ons’: Dagprijswedstrijd. Vertrek om 06.00 uur vanaf de hoek Heirweg/Entingestraat.
Aanvang van de wedstrijd hangt af van het te bevissen water. Einde wedstrijd 11.30 uur.
Er staan soms agendaberichten op Sleen.nu, waarvan ik denk: Wat moet je daar nou weer mee? Bovenstaand bericht valt moeiteloos in die categorie, vanwege de verwarring die het oproept. Dat begint al bij HSV. HSV is een voetbalclub uit Hamburg. En de naam 'Onder Ons' doet vermoeden, dat niet elke willekeurige Slener zich zo maar op de afgesproken plek kan melden om mee te gaan. Duidelijk is in ieder geval wel dat het gaat om een dagprijswedstrijd, wat dat ook moge zijn.
Crimineel Sleen
Mijn zwager is misdaadjournalist bij het ANP. Hij woont in Amsterdam, volgt alle grote criminele zaken in Nederland en brengt meer tijd door in de streng beveiligde rechtbank de Bunker te Osdorp dan met zijn familie. Hij kent ze allemaal, de criminelen, de advocatuur, de officieren van justitie, en het rechtbank personeel. Geregeld wordt hij geraadpleegd door rubrieken van radio of televisie. Als alles hem weer eens te veel wordt, als er weer eens te veel misselijk makende en gruwelijke gegevens gepresenteerd zijn, die aan ons gewone stervelingen voorbij gaan, komt hij gewoon een weekend bijtanken in Sleen.
Feestgedruis
Um dis tied van’t jaor zit Geert en ik veul boeten ’s aovonds. As ’t niet te kold is vanzölf. Wij kunt mooi oet de wind zitten, en vaak doew ’t vuur er bij an, glassien wien der bij en een mooi boek, man, wel döt je wat. Op boeten kuj van hiel aandere zaken genieten dan aj binnen zit. De geuren allèn al. Van bluiende bloemen, van pas gemeid gres, van het smeulende barkenholt in de vuurpot, of van een barbecue waorens in de buurt. Heerlijk.
Post
Ik heb wat met post, brievenbuspost om precies te zijn. Liefst post die dikker is dan een centimeter. Maar geen pakketpost. Die is heel handig, maar heeft niet de romantiek van het geklepper van de brievenbus. Je weet wel, Pietje Puk op z'n ronde door Keteldorp, Harry Hilbrands in z'n autootje door Sleen en Piet Kleine op de fiets door Hollandscheveld waar ik opgroeide. Niet dat ik een innige persoonlijke relatie met hen heb opgebouwd, maar toch.
Help, inspiratie!
Met een opkomend gevoel van totale ontreddering las ik de vorige column "Help" van collega columnist Harm Jan G. Bijna werd ik overvallen door een acute depressie uitmondend in een bipolaire stemmingsstoornis. Want juist die kernvraag “wat gebeurt er nog in Sleen?”. Wat gebeurt er nog voor dynamiek waar onderbetaalde columnisten onsterfelijke inspiratie uit kunnen putten. Het Sleense verjaarspartijtje van de Keunigin bestaat al jaren onveranderd. Zoals immer, altijd diezelfde koppen die steeds meer doorgroefd raken.
Help
Wat gebeurt er nog in Sleen waar je als columnist wat mee kunt. Koninginnedag? Ach, wat heet. De traditionele jaarlijkse zeskamp is inmiddels zo afgezaagd als een gigantische boomstam. En de muzikanten, die na afloop op een immens podium staan te spelen, stonden er dertig jaar geleden ook al, maar dan niet op een immens podium maar gewoon met hun beide benen op de grond.