Columns
Keetje
Hij is weer weg, de P.A.I.R.container aan de Vijverbrinkenweg. Alle actie en verhalen er omheen konden mijn eerste kennismaking ermee niet overtreffen. Half maart kwam ik om een uur of half negen 's avonds terugrijden naar huis. Het was bijna donker. Ik verheugde me op de aanblik van het warme licht in onze boerderij als ik op de Vijverbrinkenweg de bocht door zou zijn. Mijn blik werd echter getrokken door een ander licht. Links in het weiland, een verdieping hoog, een raam waarachter licht brandde. Er stond nota bene een containerwoning in het weiland en ook een auto.
Nieuwbouw
Eén van de mooiste dingen die je kan overkomen is dat er een nieuw huis tegenover je wordt gebouwd. Vanaf de dag dat er nog paardjes zwemles kregen tot de oplevering ontvouwt het hele bouwproces zich voor je ogen als indertijd een toneelstuk op de planken in Zaal Zwols. Wat me altijd heeft beziggehouden is de vraag hoe het dak vast wordt gemaakt aan de muren. Nu weet ik het: nauwelijks. De zwaartekracht moet het meeste werk doen, het dak drukt op de muren als Beatrix’ hoed op haar kapsel.
Meivakantie
Gezegend met een prachtige baan in het onderwijs geniet ik met volle teugen van mijn vakantie. De “Meivakantie” wel te verstaan. Prachtig weer zoals u inmiddels ook wel zult hebben ervaren. Wel droog, heel droog, maar ja “elk voordeel heb zo z’n nadeel”. Wel een heel bijzondere meivakantie.
Natuurlijk zoals altijd de geboortedag van wijlen ons Juultje, Koninginnedag dus. De Koningin bezoekt twee voor mij onbekende plaatsjes. Met een hoed die zoals altijd veel weg heeft van een te grote ufo of een karige verjaardagstaart, bekijkt zij in goed gezelschap de feestelijkheden.
Zes jaar christelijk onderwijs
Ik ben van ’53 en kom uit een gereformeerd nest. Halverwege de vorige eeuw betekende dat, dat sommige paden ontoegankelijk waren verklaard en andere voor je waren uitgestippeld. Ontoegankelijk was het pad naar werelds vermaak, zoals de kermis, en het pad naar het voetbalveld op zondagmiddag. Uitgestippeld waren de paden naar de kerk en het christelijk onderwijs. In Sleen was dat de School met den Bijbel. Toen nog een lagere school met zes klassen, waarin iedereen met hetzelfde bezig was, omdat individuele takenbriefjes en dyslexie nog niet bestonden.
Co
Wij hebben 2 honden. De ene is een Labrador retriever, de ander is Co. Eigenlijk is Co geen hond, zo denken wij, maar een kruising tussen een kat, een hond, een clico en een zwabber.
Ooit ging Annemarie naar het asiel om een hond op te halen. Bij de ingang koos een net binnengebracht slachtoffer haar uit en stonden beiden 5 minuten later weer op straat, met elkaar verbonden via een dun riempje. Toen ze thuis kwamen zij een grapjas, kijk, Annemarie & Co. Sindsdien heet de hond Co. In het begin was dat wel eens verwarrend, want als wij de hond riepen, dan kwam de buurvrouw, die ook zo heet. Eigenlijk heet ze Coba, maar iedereen zegt Co. Of buurvrouw natuurlijk.
'Krimp'
Zoals de verstokte VVD’er allergisch is voor het H-woord, je in de vorige eeuw tegen Duitsers het woord ‘Krieg’ niet moest gebruiken (YouTube bij Don’t mention the war – Fawlty Towers en lach mee…) zo werd in de in Noord-Sleen gehouden voorlichtingsbijeenkomst over toekomstige woningbouw in de gemeente Coevorden krampachtig om het woord ‘krimp’ gedraaid. Krimp betekent ontvolking. Krimp betekent leegstand, op den duur kaalslag, afbraak en sloop.
'Kopdoekies'
Onlangs weer eens les gegeven aan jongeren van het MBO. Normaal geef ik les aan de volwassenenopleiding. De les ging over communicatie. In één van de oefeningen ging het er om hoe je met elkaar zou moeten communiceren als je uit verschillende culturen afkomstig bent. Nou de leerlingen deden dynamisch mee zodra het onderwerp via een “slalom” kwam op de Asielzoekerscentra.
De Deel
Afgelopen zaterdagavond trad hij op in theater De Deel: Erwin de Vries. Een ras entertainer. Een Groningse jongen, die zijn eigen liedjes schrijft en zingt in het dialect van het Oldambt. Teksten gedestilleerd uit het dagelijks leven en uit zijn jeugd, gegoten in een muzikale mix van lekker in het gehoor liggende pop, rock met hier en daar wat jazzy noten en gevoelige ballads. Zelf op gitaar en verder uitstekend bijgestaan door een gitarist en een toetsenist. En dat alles aan elkaar gepraat met typische Erwin de Vries humor. Onbevangen, ad rem, direct, onverwacht. Erwin de Vries is modern entertainment in het Gronings. Een avondje lachen en luisteren.
'Totale verwarring'
In een vorige column heb ik al kenbaar gemaakt wat de motieven waren met betrekking tot de verhuizing van de tandartspraktijk naar de Koepen, naar de voormalige pastorie van de gereformeerde kerk. Inmiddels heeft die verhuizing plaats gevonden en heeft hierover een prachtig artikeltje op Sleen.nu gestaan met als titel: de tandarts gaat wisselen. Deze wisseling heeft echter ook bepaalde consequenties. Privé en praktijk zijn nu ontkoppeld. Althans dat dachten we. Het vorige praktijk adres, waar ik ben blijven wonen is Brink 18, Sleen. Het nieuwe adres, waar ik alleen praktijk heb is de Koepen 1, Sleen. Waarom de post met goed adres en postcode voor de Koepen, gewoon op de Brink bezorgd wordt, weet ik niet, maar snap ik een beetje.
'Recessie'
Zo. De kerstdagen hew weer had en ik moet zeggen dat Geert en ik er van geneuten hebt. Eerst al ies umdat alles zo mooi wit was. Net als vrogger. Geert
tikt mij altied votadaolijk over de vingers als ik dat zeg, want er bint maar acht witte kersten in een ieuw volgens hum, maar toch vun ik’t weer net als vrogger. Maar ik heb ok ontdekt dat er veul mensen bint die liever hebt dat’t vandaag nog begunt te warm waterregenen. Oes Albert is ok zo iene. Oes Albert is mien breur. Hef vrogger bij gemientewarken zeten en mus met dit weer altied met de sneischoef en zoltstreier op pad.
De Melkhut
In de tijd dat paard Foekje nog in een grazige weide bij Lute en Monica aan de Groningerweg stond, vlak naast Sigrid Smeenge, met wie Foekje nog heel lang een zeer speciale band onderhield, getuige het luide gehinnik als we er met de kar voorbij reden, waarbij Foekje soms zelfs de puberale aanvechting had om ongestuurd linksaf te slaan, een jaar of zes geleden, passeerde ik dagelijks een woonhuisloze tuin aan de Vijverbrinkenweg. Aan het hek bungelde een bordje met woorden als ‘welkom’ of ‘vrije toegang’.
Het was een fraaie tuin, een soort hof. Alsof iemand hier een privéplek had gecreëerd. Compleet met tuinschuurtje. Misschien de eerste Slener sheddist?
Spoken, horror en een roestvrijstalen schroefje
Ik sta weer eens het één of andere schroefje in mijn monumentale bolide vast te draaien. Voor de zoveelste keer. Maar ja monumenten vergen nu eenmaal onderhoud. Het is zo een rvs schroefje die te klein is en op een te moeilijke plek dient te worden vastgedraaid. Het metalen huftertje dreigt steeds uit mijn klamme handen te vallen als mijn mobieltje overgaat. Terwijl dat rotschroefje mij uit mijn elegante klauwen valt roep ik grommend de hogere goden aan. Neem dan toch maar mijn intelligente “bereikbaarheids dictator” op. Ik hoor aan de andere kant: “Moi Martin, met Roel Klasen” hebb’n ie ’t ok drok. Een krachtige vloek met moeite onderdrukkend, zeg ik met een ietwat raspende stem: “Nee hoor, Roel wat ister an de haand”.
Fabeltjeskrant
Afgelopen zaterdag was het de nacht van de nacht. Dit evenement wil de mensen erop wijzen, dat er ’s nachts op veel plaatsen te veel licht brandt en dat dat niet goed schijnt te zijn voor mensen, maar vooral ook niet voor dieren. Dagdieren gaan door deze lichtvervuiling te laat naar bed en nachtdieren raken volledig de weg kwijt, omdat het overtollige kunstlicht hun zicht nadelig beïnvloedt. In heel Nederland stonden gebouwen die normaal hel verlicht zijn een nacht in het donker, gingen lichtreclames niet aan en werd straatverlichting niet ontstoken. Sleen deed ook een duit in het zakje door de toren van de dorpskerk een nacht niet in de schijnwerpers te zetten.
Van Zuid-Westeind naar Noordeind
Heb je het gehoord? Aaldering heeft de Gereformeerde Kerk gekocht. Dat heet niet de Gereformeerde Kerk, maar de Ontmoetingskerk. Oh, dan heeft Aaldering de Ontmoetingskerk gekocht. Daar gaat hij wonen. In de kerk? Dat lijkt me sterk. Wat een ruimte; dan wordt het vast een atelier voor zijn vrouw. Of een oefenruimte voor zijn band. De laatste keer moesten ze namelijk bij Hidding repeteren omdat ze
nergens terecht konden. Maar het gaat helemaal niet over de kerk, maar over de oude parochie woning. Goh, mooi huis, maar daar woont de dominee toch nog?
“Openbaren, stinksigaren!”
Ej mugt er um mij van denken waj er van denken wilt, maar het wordt er in Slien en umgeving niet makkelijker op um te bepaolen waor men nou eigenlijk bij heurt. Bin ik nou gereformeerd, of orthodox, of katholiek, of jeuds of hielmaol niks, of… geré-reformeerd, of openbaar of…….nou ja, zeg’t maar ies.
Vrogger wus men waor men an toe was. Slien en umgeving was in twie kampen verdield, de “griffemeerden” en de “openbaren”. Dat was dudelijk. Er was ok
nog een klein groepie dat hen’t lokaol gung, maar die deden de kinder vaak hen de Christelijke schoel. Ej huufden je maar te steuren an ongeveer de helft van’t darp. Daor gungen ej met um, daor zaten ej bij op de zang , op voetballen of op schoel , daor deden ej de bosschuppen, daor luten ej het timmerwark deur opknappen en daor legden ej ’t met an aj verkering hebben wolden.
Hedendaagse geschiedenis
Een roerig avondje was het destijds op 4 maart 2003 in zaal Zwols. Wethouder Bouwers (what’s in a name) werd fier gesteund & liefdevol gesouffleerd door een aller-charmantste mevrouw van BügelHajema Adviseurs, die, als een blindengeleidehond haar baasje over drempels leidend, de wethouder hielp de plannen struikelvrij te ontvouwen die na 6 jaar hun ‘definitieve’ vorm zouden krijgen. Maar ja, voor een enkele wethouder is definitief wat vormvast is bij waterijs in een kinderhand op de langste dag. Sprekend over de manege zei hij, kom ik pak het verslag er even bij, “dat de manege een inrichting is die niet in de bebouwde kom hoort.” Maar zie: de manege bruist van de activiteiten. Levendig, en beweeglijk als spermatozoïden van een dekhengst (die door een spleet in de stalmuur Foekje begluurt).
Vakantiegangers
Vroeger hadden we konijnen. In een hok dat door mijn vader was getimmerd. Als het zomer was mochten ze op het grasveld in een ren. Daar konden ze lekker gras eten zoveel ze maar wilden. In het hok kregen ze konijnenvoer, dat wij in de berm langs de weg naar Diphoorn voor ze plukten. Af en toe kregen ze een stukje oud brood. Begin december gingen ze voor een paar gulden weg en in het voorjaar kwamen er weer nieuwe. Zo ging dat. In het bos waar ik woon zijn ook konijnen. Zwarte, grijze, bonte, kleine en grote. Wilde konijnen en verwilderde konijnen. Ze zijn niet bang voor mensen. Sommigen eten een stukje oud brood uit je hand en er is er één bij die je kunt aaien.
't Knaol
Goeiedag allemaol. Wij bint er weer heur! Gelukkig maar. Aj geern tot rust wilt kommen moej niet met een busreis hen Tirol gaon. Oh, het laand was prachtig. Die bargen en de mensen daor, geweldig. En lekker eten daj d’r kunt. Oh oh, Geert is zes kilo ankommen deur al die dikke schnitsels en die pullen bier. Ik bin dunkt mij nog wal op mien aole gewicht, want wat ik er deur’t lekkere eten bij kregen heb, dat is er an argenis wal weer ofgaon. Kiek, als men met een groep reist, dan möt men rekening met mekaar holden. Maar als wij weten hadden daw met een bus vol brokkenpiloten en körtkoppen hen Oostenriek muzzen, dan waw dunkt mij niet metgaon.
Emmen - Coevorden 1-0
Lintjeswolk, lintjeszonnestralen, lintjesmist, lintjestsunami, alles beter dan het deprimerende, druilerige, ‘lintjesregen’. Onwillekeurig kijk ik naar de fotogalerij van de nieuwste gedecoreerden in de gemeente Coevorden en ik word overvallen door een gevoel van teleurstelling en treurigheid: geen vrouw te bekennen. Na het zien van de geridderden uit Emmen, krijg ik heimwee naar deze plaats. Niet uit een geromantiseerd verlangen naar vroeger, naar de tijd dat zogenaamd alles beter was, nee, puur vanwege het feit dat Emmen er wel in geslaagd is vrouwen met linten te versieren.
Onverwacht naar Vlieland
Tja ik ben te laat, te laat voor het inleveren van mijn column. Maar niet tot mijn spijt moet ik constateren. U moet namelijk weten dat ik een nog al bewogen weekje achter de rug heb. Verplicht uitwaaien op Vlieland. Als een verrassing georganiseerd door mijn beide dochters. En dat als beloning voor vijfentwintig jaar trouwe dienst aan mijn innig geliefde “genote in de echt”. En dat was niet altijd pais en vree kan ik u wel vertellen dus die beloning was wel op zijn plaats. Nou ja om eerlijk te zijn ook wel voor mijn vrouw die heeft natuurlijk ook wel haar best gedaan.