Stanza zingt en speelt Wilmink in Sleen
Een kwartet mannen bespeelt samen een muziekinstrument of twaalf (piano, bazooka, basgitaar, akoestische gitaar, saxofoon, ukelele, dwarsfluit, tig soorten percussie, mondharmonica, accordeon). Liefdevol zingen ze zaterdagavond Willem Wilmink tot leven.
De sfeer in De Deel is die van haardvuur achter micaruitjes: gerieflijke stoelen aan grote tafels, koffie, thee en krakelingen, warm licht, een bitterbal, nootjes naast glazen bier of grenadine. Dit alles in een volle zaal en bij thuiskomst de klok verzetten naar wintertijd.
Vier Brabanders zingen met kunde, inzet en liefde de mooist denkbare teksten van Willem Wilmink. Mooie muziek, goede stemmen. Wilmink, over wie vorig jaar de biografie ‘In de man zit nog een jongen’ verscheen van Elsbeth Etty, wordt in Sleen nog iets onsterfelijker. Tuurlijk was hij voor zijn naasten een soms onuitstaanbare, tirannieke, gefrustreerde hork, grillig en zich miskend voelend en dronk hij meer dan goed voor zijn levensduur was, maar tegelijk was hij een taalvirtuoos, vertaler, veelschrijver, literatuurkenner: één van Nederlands beste dichters.
Het publiek bestaat vanavond uit liefhebbers. De eerste noten klinken nog niet of iedereen begint ‘deze vuist op deze vuist’ te zingzeggen, maar dat, zo verordonneert keyboardspeler Erik van Dijk, is niet de bedoeling.
De tot muziek getransformeerde gedichten van Wilmink zijn vanavond nostalgische liefdesliedjes, levenswijsheden en filosofische protestliederen. Ze worden gesteund door kunstig gefabriekte collages van foto’s, films, cartoons: beelden die achter de muziek worden geprojecteerd. Wat maakte Wilmink toch zo speciaal, waarover schreef hij? We horen over de blinde Sander, de nostalgie van de geur, een café zonder een w.c. voor dames apart, soldaten die onder kruisen zijn begraven maar voortleven als kraanvogels. Ach heer, hoe moet dat nou met een op oudere leeftijd verliefd geworden vrouw? Het is gevoelig zonder sentimenteel te worden, raak maar nooit hard, zeggend maar nergens schreeuwend: kortom poëtisch.
De muziek, ah, de muziek klinkt als een klok en is op zijn mooist als het keyboard even een Hammondorgel wil zijn, wanneer de saxofoon bescheiden uithaalt en de basgitaar de akoestische steunt zoals Wobke Willem op het spoor hield, de accordeon mee het publiek in mag en wanneer drie mannenstemmen klinken als een kozakkenkoortje. En vergeet vooral niet de uitsmijter met troost voor mannen met rotkoppen die de mooiste vrouwen krijgen: Wilminkiaans, want een mooi contrast met het eerder gehoorde verhaal van een kniezende ex-man die in psycho-analyse moet. Dwaze moeders die over de hele wereld tegen onrecht strijden, de oude school, de Javastraat, en Ben Ali Libi ……. En meer.
Binnenkort weer hier in de buurt.
Bron: Klaas van der Meulen, klaastaal.nl