Het Dorpsgerucht 5

Een verhaal in Corona-tijd van, voor en door inwoners in Sleen. In gang gezet door Teun de Vries. "Ja, wat een mens al niet gaat zoeken in deze tijd, waarin heel veel even niet kan, niet mag. Wat leuks, iets waar anderen misschien ook plezier aan kunnen beleven. Hoe dan precies het idee van Het Dorpsgerucht ontstaat, geen idee eigenlijk." Het is een heel simpel idee: je begint met een verhaal en schrijft maximaal 5 regels. Dat stuur je via de mail naar een volgende dorpsgenoot met de vraag: vul 5 regels aan en stuur het naar iemand door. En zo ontstaat langzaam maar zeker een verhaal. Waar het over gaat, hoe lang het wordt? Geen idee, dat zal wel blijken! Lees hieronder het vijfde hoofdstuk.

HET DORPSGERUCHT

Een verhaal in Corona-tijd voor en door inwoners van Sleen.

Hoofdstuk 5

Samen liepen ze enerzijds verslagen maar toch als trotse kerels langs het voetbalveld en de tennisbanen naar de Jongbloedvaart. Ze liepen binnendoor langs de haven om via de overzijde hun weg te vervolgen richting ‘De Broek’n’.
Het was al bijna donker en toen ze allebei over de velden keken, stonden ze plots als aan de grond genageld. Wat zagen ze daar voor witte gedaantes in het veld?

Ze keken elkaar aan en slikten.... de knotsen in hun handen klemden ze nog steviger vast. Voetje voor voetje slopen ze naar de witte gedaantes toe... Het leek wel of ze wachtten op de mannen. Nee maar, ze gingen de bossingel in, het leek wel of ze zweefden. De mannen gingen ook de bossingel in en wat ze daar zagen....... ONGELOOFLIJK!!

De witte gedaantes waren opeens verdwenen. Maar.... we hebben ze toch echt gezien! Het grote licht dat vanuit de bossingel had geschenen en waar ze zo verwachtingsvol, maar ook met angst in hun hart, voorzichtig naar toe waren gelopen bleek niets meer dan het schijnsel van de maan in een grote plas water.
En toch.... het water was niet rustig. Net of iets of iemand het oppervlak had beroerd. Zou het dan toch zo zijn dat....

Die trilling in het water, de cirkels worden groter. Wat is de bron, komt het van boven of misschien vanonder het wateroppervlak? De wind laat de blaadjes die aan de bomen gegroeid zijn ritselen en een rilling gaat over mijn rug. Stap voor stap sluip ik dichterbij, naar de waterrand. De heldere maan verlicht mijn pad, mijn weg naar het antwoord. Ik voel het, mijn hart bonkt, ik houd mijn adem in… Nog 1 stap en dan….
Ik hoor de dorpsgenoten om mij heen zacht fluisteren. Dan …. We zien….

Iets met licht, heel groot, wonderlijk, rustgevend bijna, maar toch brak er paniek uit! Iedereen verdween een andere kant op. Niemand durfde er iets over te zeggen, de rust keerde terug en het dorp beleefde een stille maar gespannen nacht.
De volgende ochtend waren binnen- en buitenlandse journalisten aangekomen in het dorp. Zij verzamelden zich op de Brink, maar wie uit het dorp stond op om de leiding te nemen? Moest de burgemeester erbij gehaald worden?

Nee, niet de burgemeester, zeiden de bewoners van het dorp. Henderkien! Zij was de aangewezen persoon met haar nuchtere inborst en kennis van al het wel en wee in het dorp, zij is de persoon om de pers te woord te staan. Met hier en daar wat hulp van haar Geert, heeft zij de heren en dames van het geschreven woord eens haarfijn uit de doeken gedaan wat er in ons mooie dorp gebeurt.

Klik hier om het eerste hoofdstuk nog eens te lezen
Klik hier om hoofdstuk 2 terug te lezen
Klik hier voor hoofdstuk 3
Klik hier voor hoofdstuk 4