De Dromenbox (2)

Om verhalen te delen zijn we op SleenWeb gestart met de dromenbox. Deel met anderen het moment dat je even in die “andere wereld” was. Laten we op deze manier elkaar verhalen vertellen die een glimlach oproepen, even wat verstrooiing geven, wat leesplezier brengen voor anderen in ons dorp. Schrijf je verhaal op, mail deze naar redactie@sleen.nu en de droom wordt in de dromenbox gezet.

NIEUW: DROMENBOX (2)

Mijn dagdroom!
In deze tijd waarin ik behoefte heb om eens een dag of midweek onbezorgd op stap te gaan blijven dagdromen niet uit.

Ik waan mij op dit moment aan het Lauwersmeer, boven in Friesland. Waar ooit vanuit Oostmahorn de veerboot naar Schiermonnikoog vertrok. Dan fiets ik langs het water en kom bij een min of meer vervallen scheepswerf. Ooit was hier de Lauwerszee, een open verbinding met de Waddenzee. Nu lopen hier Konikpaarden, koeien en zie ik vele soorten vogels vliegen of zitten om hun kostje bij elkaar te scharrelen. Ik geniet met volle teugen bij dit schouwspel.

Verder fiets ik langs het water, soms heel smalle paadjes. Tegen een helling op en over een heel smal bruggetje weer naar beneden racen. Ho ho, niet te snel!

Mijn tocht gaat verder door de weidsheid van het landschap en ik fiets nu langs de Dokkumer Ee. De contouren van het stadje Dokkum zie ik aan de horizon verschijnen. Nog even stevig op de trappers want de wind is best stevig hier op de vlakte.

Dan fiets ik het stadje binnen, zoek een terrasje aan het water en in mijn verbeelding zie ik nu hier de Elfstedentochtschaatsers voorbij komen. Het is een geweldig festijn van heel gedreven en vrolijke mensen .....

Opeens ben ik weer terug, gewoon hier in mijn eigen omgeving, alwaar het ook heel goed vertoeven is.

Iepy Hooijenga

DROMENBOX (1)

Koorzang op de Brink.

De piep op mijn mobiele telefoon verraadt dat er een bericht is. Het is een WhatsApp bericht en als ik kijk staat er een filmpje. Als ik dat start word ik overrompeld door een koor waarbij het even duurt voor het mij duidelijk wordt dat ze Zuid Afrikaans zingen. De schoonheid van het lied, de vreugde waarmee gezongen wordt, de mix van mensen die ik zie, ontroert mij.

En voor ik het zelf weet is de dagdroom er geweest. Ik sta op de Brink, terwijl het koor zingt en ik het nummer voor de tweede keer beluister. En ik maak vakken van twee bij twee meter. Honderd zes en vijftig vakken blijken mogelijk te zijn. Er staat al een boerenwagen voor de dirigent en in de hoek op de kar staat een gettoblaster voor de muziek straks, zie ik.

De nummers die gezongen worden hoor ik al. Het lied van de Sliener Toren en de Mooiste meid van Slien. Het is er, zo echt dat ik ondertussen al een bericht in mijn mobiel typ om mensen er bij te halen. En ik schrijf de woorden: doe je mee morgenavond? Wat me terug brengt bij het nu. Want wat ik droom kan helemaal niet, nu niet. Te veel mensen bij elkaar.

Dat lied, die droom: het bracht even een flits van geluk.

(Het nummer Die Donker. Universiteitskoor Stellenbosch).

Teun de Vries