Slener in de spotlight: Roelof Schutrups

We waren keurig op tijd. De zon scheen, wat de locatie nog mooier maakte. Ook onze gastheer kwam naar buiten. Gekleed zoals hij uitgetekend kan worden, vooral het blauwe mutsje zal nooit ontbreken. "Wat is precies de bedoeling?", vroeg hij. Na een korte uitleg besloot hij dat het handig zou zijn eerst de boel te laten zien. 

We beginnen aan de rondleiding die ruim anderhalf uur zal duren. Regelmatig voel ik mij een kind in een snoepwinkel. In de eerste schuur staat de verzameling Mc Cormick trekkers, 42 om precies te zijn. Allemaal onder een kleed. Dit vanwege de mussen die hier in groten getale rond vliegen en alles eronder schijten. Dat is natuurlijk slecht voor de rode lak. Een Mc Cormick is altijd rood, alleen de hele oude zijn grijs van kleur. De oudste in zijn bezit, is van 1930. Niet zonder trots vertelt hij in het bezit te zijn van een Cormick serie: een 2, 3 en 4 cilinder (1954/55). Achter in de schuur staat de combine waar hij altijd mee gewerkt heeft.

Elke dag loopt hij door deze schuur: Roelof Schutrups (1947). Hij wordt daar blij van. Een verzameling, ietwat uit de hand gelopen. Met liefde opgekocht, allemaal nog in de gulden tijd. In de hooitijd gebruikt hij er nog een paar. Ik probeer hem te verleiden om toch op de foto te gaan. Vanaf het begin is hij stellig, geen foto van hem. Ik moet maar even op de tractor klimmen voor een foto. Nee, nee, jij niet op de foto, ik niet op de foto. Op de valreep neemt hij mij mee naar twee schilderijtjes die er hangen. Gekocht op de rommelmarkt. Een van een zaaier en een van een kiepkar. Later komt hij erachter dat de kiepkar de zijne is, geschilderd door Martin Kramer, zijn gekleurde dorpsbewoner, grinnikt hij. 

Op naar de volgende schuur. Ik kijk mijn ogen uit. Verschillende oude landbouwmachines. De meeste mensen hebben alleen oude tractors. Roelof heeft ook de machines die er achter moeten. Ploegen, cultivators, dorsers, stropers, zaaimachines. Bij alles een verhaal. Hij is in het bezit van de eerste dorsmachine. Ook een ossenploeg behoort hem toe, die komt uit de familie. 

Dan de trap op naar boven. Teveel om op te noemen. Graanmolens, bietenrooiers, bietenplukkers, aardappelpoters, gifspuiten. Hij laat regelmatig zien hoe een en ander werkt. En verder nog alles voor de oude manier van schaapscheren, een machine om kachelpijpen mee te maken, het houdt niet op. "Dat is de eerste wasmachine", zegt hij. Ik erop af. Nadat ik het heb bekeken vraag ik hoe het werkt .... hij begint te lachen. Een grapje. Voordat ik mij heel blond begin te voelen verzekert hij mij ervan dat iedereen er in trapt. Mijn oog valt op oude vogelkooitjes. Dat was om sijsjes mee te vangen. Die werden dan verkocht als zangvogeltjes. 

De oude melkfiets was mij direct al opgevallen. Hij heeft er zelf nog mee gereden. Aan elke kant een melkbus en voorop emmers. Tegenwoordig zijn ze weer helemaal hip, zonder melkattributen uiteraard.

Een ruimte verder zien we de kleinste Mc Cormick. Roelof sleutelt nog graag aan zijn oude spulletjes. Veel mensen weten hem te vinden als ze op zoek zijn naar onderdelen. Door de jaren heen heeft hij veel kennis opgedaan, hem bedot je niet. Hij is op de hoogte van de kleinste details. Fotograaf Laura gunt hij alle ruimte. De deuren gaan open wat een mooie lichtval oplevert. Ik vraag me af of ze hem er af en toe gedeeltelijk opzet ... met een kwinkslag hier en daar probeer ik hem van gedachten te laten veranderen. 

Inmiddels ben ik ook wel aan wat persoonlijke informatie toe. Roelof vindt dit duidelijk van ondergeschikt belang.

We gaan de boerderij uit 1873 naar binnen, begroet door hond Rex. Ik dacht dat we het wel hadden gehad. Niets is minder waar. Opnieuw naar boven. Snijmolens, vleesmolens, weegschalen, oude strijkijzers, gaslampen. Korven voor bijen, die hij ook heeft. Kasten, bedden en ergens op een plank een heel schattig miniatuur kinderwagentje van blik. Ik moet het even vast houden, zoo schattig!! Gevonden in de boerderij. We bekijken de bedstee, deze is door hem zelf gemaakt. Waarschijnlijk gaat hij er ooit nog eens slapen. Deze man is echt van alle markten thuis. En we gaan weer naar beneden.

De keuken, de kamer van vriendin Marijke, de kamer van Roelof, de hal met de mooie glas-in-loodramen. Ik waan mij in vroeger tijden. Op naar de keuken voor de persoonlijke noot, is mijn bedoeling. Hij heeft de boel gisteren een beetje schoongemaakt. Koffie of thee? We bedanken, allebei ietwat in tijdnood. Roelof heeft daar geen last van. Hij draagt geen horloge. Half 6 uit bed, 's avonds om 9 uur er weer in.

Als ik het dan toch zo graag wil weten ... Hij is geboren in Roswinkel. Over zijn kindertijd wil hij niet veel kwijt. Hij heeft de lagere school gedaan. Toen de ULO, maar dat was niets voor hem, dus werd het de landbouwschool. Hij heeft gewerkt bij de Grontmij en ook nog bij een bouwbedrijf. Het gezin kwam in 1967 naar Diphoorn. In de jaren zeventig heeft Roelof het bedrijf overgenomen, land en vee. Toen de melktanks kwamen heeft Roelof de koeien weg gedaan. Hij houdt niet van al het nieuwe. Alles moet groter, niet voor hem. Hij heeft ook voor de steeds groter wordende klassen geen goed woord over. Computers? Voor hem de ver van zijn bed show. Zo gaat het mooie van verzamelen weg. Hij ging er op uit, schuren bij langs. Tegenwoordig zoeken ze op internet. Ik heb het nog even over een programma op televisie, 2 mannen die met een bus rondtrekken op zoek naar unieke objecten. Hij kent het, een TV heeft hij wel. Die kerels kunnen beter een vrachtwagen mee nemen, volgens hem. Amerika, daar zou hij wel eens heen willen. Maar ja ... de hond ... de schapen ... het wordt niets! Hij vindt dat hij in een prachtige tijd is opgegroeid: de eerste combines, de eerste aardappelrooiers ... boer in hart en nieren.

Toch nog even persoonlijk ...

Hij is gastvrij, iedereen is welkom. Bovenal houdt hij van eerlijkheid. Naait iemand hem een oor aan dan is het klaar. Hij is absoluut niet vergevingsgezind, daar is hij zich terdege van bewust. Kan beslist lastig zijn. Ik houd ervan als iemand dicht bij zichzelf blijft. In kleding, gedachten, gedrag. Het maakt mij altijd een beetje jaloers. Gewoon je eigen ding doen. Roelof Schutrups, een paradijsvogel in Diphoorn. Mooi uniek mens waar ik zeker nog eens een bakkie koffie ga halen!

En dan op de valreep gaat hij op de foto. Niet dat hij het geweldig vindt ... wij wel!! Onze afspraak is hij niet vergeten. Even later klim ik in mijn licht roze broek op de oude Mc Cormick. Hij op de foto, ik op de foto! Mooi(e) man!

Bekijk alle foto's in het fotoalbum.

Tekst: Jantje Oosterhof
Foto's: Laura Evers