Slener in de spotlight: Gerrit Nijboer

Wie van Erm naar Sleen rijdt ziet tegenover de ijsbaan twee woningen en heel wat stallen. Dit zijn links de vroegere woning van de familie Nijboer en rechts het huisje van Gerrit en zijn kortgeleden overleden vrouw Mattie. Bij het betreden van dit paradijsje kom ik eerst de paardenstal tegen en over het gazon rechts komt Gerrit me al voor zijn woning tegemoet, de ragebol in zijn hand. Na familieberaad met zijn dochters Sjoerdje, Janneke en Roelie heeft hij besloten mij zijn levensverhaal prijs te geven.

We doen eerst een rondje in de tuin, die gerust een paradijsje genoemd mag worden met zijn paadjes, rozenboog, trapjes, zitkuil, stallen (nu alleen nog in gebruik voor vijf geiten, die momenteel van huis zijn om elders gedekt te worden), verder een volière met goudfazant, duiven en kanaries en achter de paardenstal nog een heuse potstal en het stookhok. Er zijn verscheidene zitjes in de tuin gecreëerd waar Gerrit en Mattie vaak zaten, maar meestal maar kort omdat hun oog dan al weer viel op iets wat gedaan moest worden. En het parkje staat vol beelden: boeddha-beelden, creaties van dieren en vissen en een mooie naakte vrouw met een emmer op haar handen, die je niet mag zien omdat ze kapot zijn. Aan huis is er nog een kas voor de vele planten die Mattie verzorgde en de rest van de vegetatie staat in huis. Wat een weelde! Gerrit doet nu zelf nog heel veel ondanks zijn MS en Parkinson, want je moet zo lang mogelijk actief blijven anders raak je je vleugels kwijt!

Gerrit is geboren in 1935 en het gezin bestond uit vader, moeder, oom Roelf en twee jongens en twee meisjes. Ze hadden een boerenbedrijf en Otien, die ook nog bij hen woonde, vond dat één van de jongens ook boer moest worden, dat werd Gerrit. Ondanks dat ze verzuchtte: “Jonge jonge, je hebt wel erg stadse neigings.” Broer Asse ging de aardappelenhandel in en Gerrit heeft dit werk tot zijn dertigste volgehouden totdat het bedrijf te klein werd voor drie man. Intussen was hij in 1962 met Mattie getrouwd en ze kregen drie dochters.

Toen kreeg hij werk in de dierentuin in Emmen onder directeur Oosting. Hij was van huis uit gewend om koeien, paarden en geiten te fokken. Ze gingen ermee naar keuringen in Dalen en het Zuidenveld, niet zonder succes. Hiervan werd in de dierentuin geprofiteerd en daar kon Gerrit zijn fokkennis prima toepassen op geiten en andere diersoorten. ’s Winters was de dierentuin toen nog gesloten en dan werd er getimmerd en gebouwd waarbij veel materiaal uit de Drentse natuur, die Gerrit op zijn duimpje kende, werd gehaald. (De telefoon gaat: vanmiddag komt Gerrit Jan met weer een lading beeldjes, porselein en aardewerk die onder leiding van Gerrit verdeeld worden onder weeshuizen, zwakzinnigen-tehuizen zoals Beileroord enzovoort. Allemaal voor het goede doel, want naast dieren- en plantenmens is Gerrit ook vooral een mensen-mens. Nu wordt ook duidelijk waarom er zoveel beelden in de tuin staan. De gepensioneerde vriend Gerrit Jan had een bedrijf in dit spul). 

De geitenfokkerij loopt als een rode draad door hun leven. Door zijn grote kennis van fokken werd hun kennissen- en vriendenkring heel groot, in heel Nederland en daarbuiten, vooral in België, maar ook in Duitsland. De prijzenvitrine staat vol met honderden bekers! Een gevleugeld woord dat zijn fokvrienden voor Gerrit gebruiken is: “k hebt 't zien!”. Als het hem duidelijk was tijdens een keuring zei hij dat en dan was het klaar. Ter gelegenheid van zijn 77ste verjaardag werd een groot 'k heb 't zien-keurings-tuinfeest' georganiseerd als een verrassing. De zonnige foto’s getuigen van een mooie gebeurtenis. Wat zijn vrienden in het fotoboek dat voor hem werd gemaakt  vertellen, is het beeld van een deskundige maar ook een zeer meelevende man.

En nu de dierentuin. Gerrit heeft er van zijn dertigste tot zijn drieënvijftigste, toen de MS hem te veel parten ging spelen, gewerkt. Eerst dus onder Oosting en daarna onder diens dochter Aleid en Dhr. Rensen. Dat waren mooie tijden. Er werd heel hard gewerkt om de dierentuin meer aanzien te geven. Dat kostte veel vrije tijd, waardoor Mattie de kinderen grotendeels alleen heeft opgevoed. Maar vaak ook mochten zij mee om te helpen met wieden en uitmesten en dan de speeltuin in. Aleid Rensen heeft er veel aan gedaan om de PR van de dierentuin op te krikken en Gerrit mocht altijd mee naar weer een uitzending op de TV tot ze er op den duur zat van werden.

Steeds maar weer die wilde dieren op de set van bijvoorbeeld Willem Duijs en dat ging nog al eens fout met letterlijk de olifant in de porseleinkast die de coulissen omver liep of de chimpansees, die handjes werden gegeven terwijl die onder de poep zaten. Ook kwamen er slangen en geiten aan te pas en dat allemaal omdat Aleid haar paadje naar het westen had gevonden door een zus van haar die met de Bie van van Kooten was getrouwd.

Maar de fokprogramma’s voor veel diersoorten brachten Gerrit naar talloze dierentuinen in heel Europa, dat was geweldig maar ook wel eens spannend, met losgebroken leeuwen, tapirs, bizons en ander wild. Het vege lijf was soms net aan te redden. Gerrit werd soms ‘s nachts wakker omdat hij er dan niet zeker van was dat hij alle hokken goed had afgesloten. Ook de kennis van plantensoorten voor het Afrikahuis en de vlindertuin bracht hem naar universiteiten en hortussen. Mattie had thuis een proeftuin voor exotische planten voor onder anderen de vlindertuin. En de dieren die in quarantaine moesten na een verhuizing kwamen vaak eerst bij Gerrit thuis in kooien in zijn stallen. Een keer ging dat grondig mis en ontsnapten een paar hangbuikzwijnen naar het derde bosje. Veel Sleners waaronder jager Gerrit Nijhoving hebben met lawaai en schieten de beesten uiteindelijk bij elkaar gedreven en gevangen. Dit kwam Directeur Rensen persoonlijk op een borrel met de hele buurt te staan. Een hoogtepunt was het contact met koningin Beatrix bij de opening van de vlindertuin. De dierentuin laat hem nooit los en zij hem ook niet, hij heeft al weer een gratis  jaarabonnement voor Wildlands.

Toen de MS hem het werken niet meer mogelijk maakte heeft hij wel veel kunnen genieten van de contacten binnen de geitenfokvrienden.

Ze kwamen vaak op bezoek en Gerrit nam ze dan mee op prachtige tochten langs allerlei achterwegen in heel Nederland, met meestal een geitenfokbedrijf op de route. Ook maakten Mattie en Gerrit mooie reizen naar Zuid Europa veelal met hun Eriba-caravan.

Dit jaar sloeg het noodlot toe en is Mattie na een kort ziekbed overleden. Na drieënvijftig jaar huwelijk is het gemis groot. Maar Gerrit slaat er zich doorheen, mede dankzij zijn lieve dochters en de vele vrienden.

“Ik heb volop genoten,  Ik heb een Rijk Leven Had!” - Gerrit

Klik hier voor alle foto's.

Verslag en foto’s: Ton Trompert