Slener in the Spotlight: Carla Blank-Hoekman

Vandaag ga ik Carla Blank interviewen voor de rubriek Slener in de spotlight. Ik ben al even eerder kennis gaan maken zodat ze weet wie ik ben. De molen voor haar huis draait zijn rondje, de voortuintjes liggen er verzorgd bij in de straat. Het is een mooi plekje om te wonen lijkt mij, zo in de kom van het dorp. Op de schutting zie ik een grote schildering van een VW-busje. Wie is hier zo creatief? Daar ga ik straks naar vragen. En die bus? Is dat een kampeerbus voor mooie vakanties? Natuurlijk loop ik achterom. Dat heb ik inmiddels wel geleerd het afgelopen jaar dat ik in Sleen woon.

Carla heeft zich al goed voorbereid. Er ligt een bloknoot waar zij haar punten heeft opgeschreven. Mijn voorbereiding valt daarbij in het niet. Op mijn papier staat in het midden “Carla” met daarom heen de aandachts- gebieden waar ik het over zou willen hebben. Verder is het leeg. Ik denk dat Carla een zorgvuldige vrouw is die graag overzicht houdt over het geen op haar pad komt. We zullen zien.

Doar ligt mien Dörp

Ze heeft haar wortels echt in Sleen liggen. Ze is hier geboren en getogen, haar kinderen zijn hier opgegroeid en heeft haar werk ook in Sleen. Inmiddels zijn haar kinderen volwassen en is ze, sinds oktober 2017, oma van Lieke.  Ze is getrouwd met Sjoerd, haar huidige man. Ook Sjoerd heeft kinderen uit een eerder huwelijk. Een dochter en twee zonen en 8 kleinkinderen. Samen hebben ze zo een fijne grote familie. In de Scandinavische landen noemen ze het zo mooi “bonusfamilie”. Dat is een mooie positieve aanduiding.

Carla houdt echt van Sleen. Als ze na een uitstapje of vakantie huiswaarts gaat en in de verte het torentje van Sleen al ziet, denk ze ‘Doar ligt mien Dörp!’. Een van haar zonen, Jelle, vertrok naar Haarlem. Heerlijk is het om daar in die mooie stad te zijn. Maar voor eventjes; ze gaat graag weer naar huis. Ze vertelt vol trots dat haar zoon Derek, schoondochter Alies en kleindochter Lieke, binnen afzienbare tijd in haar geboortehuis gaan wonen aan de Drostenstraat. Zo is het cirkeltje rond.

Jeugdjaren

Carla is de jongste van een gezin met 7 kinderen met hele lieve ouders. Carla vertelt dat ze als kind zo hopeloos verlegen was, echt extreem. Later sprak ze haar juf uit de eerste klas en die vertelde dat als Carla aan kwam lopen en scheef op haar stoeltje ging zitten, ze niet meer recht durfde te gaan zitten. En als er een puntje van haar potlood was gebroken durfde ze dat niet te zeggen, uit verlegenheid. Ik kan het me nauwelijks voorstellen als ik naar de vlotte vrouw kijk die tegenover mij zit. Ik vind het een hele opsteker voor alle verlegen kinderen en hun ouders. Het komt goed!

Ze kwam in een leuke klas terecht, heel vertrouwd. De kinderen speelden met iedereen. Ze spraken met de hele klas af om naar het zwembad te gaan, of ze gingen naar het kinderkoor. Ze herinnert zich meester Kroon. Dat was een hele aardige meester. Later zouden haar eigen kinderen bij meester Kroon in de klas zitten. Carla dacht dan wel eens "zou meester Kroon denken dat ik nog zo verlegen ben?"

Het opgroeien in Sleen vond ze heerlijk, altijd zo fijn spelen met de kinderen. Het is een fijn intiem dorp. In haar tienertijd zat ze op het voortgezet onderwijs in Oosterhesselen.

“In Oosterhesselen was er bij de school een fietsenhok waar we iedere pauze met een grote groep doorbrachten. Hier werd al het tiener lief en leed met elkaar gedeeld. Verliefdheid en liefdesverdriet, elkaars kleding en brommers bewonderen. Daar heb ik ook mijn eerste sigaret gerookt. Hoesten en hoesten, misselijk en  duizelig. Maar wel doorgaan want de ander mocht vooral niet denken dat ik niet kon roken! Je zou eens met de ogen van nu terug moeten kunnen kijken.”

Werk en opleiding

Carla ging na haar schooltijd werken in een cafetaria. Dat was flink aanploeteren. Maar ze wilde zichzelf verder ontwikkelen. Uiteindelijk werd ze coördinatrice in De Schoel voor de activiteiten en de dagverzorging. Dit is een duobaan die ze samen met  haar collega Yvonne uitvoert. Van werken in een cafetaria tot coördinator bij de Schoel? Daar moet wel een heel pad tussen liggen. Na een aantal baantjes kwam Carla bij de bejaardenhulp terecht in Sleen. Ook toen ze een gezin kreeg is ze altijd blijven werken. Toen de kinderen naar school gingen, wilde Carla wat meer. Ze is weer gaan leren aan het dag avond college (DAC). Beetje bij beetje sprokkelde ze zo wat diploma’s bij elkaar. Daarna de SPW (Sociaal Pedagogisch Werk). Op dit moment volgt ze de opleiding voor gespecialiseerd verzorgende in de psychogeriatrie.

Ze kreeg een baan in Schoonoord bij het Ellertsveld, bij de dagverzorging. Daarna in de Korenhof in Aalden. In 1999 werd Carla gevraagd om in De Schoel de dagverzorging op te zetten voor een dag in de week. Dat moest vanaf de grond af aan opgebouwd worden. Dagverzorging helpt mensen structuur in hun dag aan te brengen, contacten en bezigheden te hebben. Mantelzorgers kunnen tijdelijk ontlast worden doordat een naaste, die bijvoorbeeld aan dementie lijdt, naar de dagverzorging kan gaan. Dat kwam goed van de grond en snel kwam er een tweede dag bij. Mensen uit Sleen, maar ook uit Erm en Diphoorn maakten gebruik van de dagverzorging. Mensen die nog gewoon thuis konden wonen, maar naar de Schoel kwamen voor hun dagbesteding. Er kwamen steeds maar dagen bij en nu zitten ze op zeven dagen per week. Zowel mensen die extern wonen als intern maken nu gebruik van deze voorziening. Het werk in De Schoel is volop in ontwikkeling.

Zo is er aandacht voor mensen die tussen wal en schip vallen. Er wordt voor hen een nieuw aanbod ontwikkeld. Carla verzorgt ook de activiteiten voor het hele huis. Dat is meer algemeen, zoals een klassiek concert, toneeluitvoering een borreluurtje enzovoorts. Gestimuleerd wordt ook mensen van buiten de Schoel naar deze activiteiten te komen. Zo wordt de buitenwereld wat naar binnen gehaald.

Carla: “Ja, het is zwaar werk, maar het team van medewerkers van de Schoel is zo positief ingesteld dat wij het als team erg fijn hebben met elkaar. Dat maakt het allemaal lichter en brengt een prettige sfeer in de Schoel met zich mee. Ik heb een erg leuke baan. Ik zeg wel eens, als ik opnieuw zou moeten kiezen zo ik het precies weer zo doen.”  

Vrije tijd en passies

Dat er nog tijd is voor allerhande hobby’s? Ik vraag naar het schilderij op de schutting. Dat is werk van haar hand. Ze schildert graag maar nu komt het er niet zo van met alle bezigheden. De VW-bus was zomaar een leuk plaatje dat ze ergens vond. Maar fietsen en wandelen is wel iets wat ze samen met haar man graag doet: Ze liepen samen het Pieterpad, van Pieterburen naar de Sint Pieterberg in Limburg, en weer terug. Dat ze geniet van het wandelen blijkt wel.

“Ik kan tijdens onze wandeltochten erg genieten van de natuur. De geuren van de bloeiende struiken en de mooie bloemen, vogels die fluiten, een vlinder die een poosje mee fladdert en mijn gedachten meeneemt. Tijdens de wandeltochten tref je een diversiteit aan mensen waar de leukste gesprekken uit voortkomen. Zo maak je elkaar attent op leuke bezienswaardigheden en logeeradressen.”

En dan die andere passie; zingen! Carla is enthousiast lid van “Pur Sang” en dat is maar goed ook, want ze heeft haar huidige man tijdens de repetities van haar zangkoor “Pur Sang” leren kennen. Sjoerd, een geboren Amsterdammer, afgedwaald naar Drenthe, houdt ook van zingen. Daar is iets moois uit ontstaan. Sopraan en bas vonden elkaar in de liefde. Maar niet alleen op liefdesgebied heeft “Pur Sang” speciale betekenis voor Carla en Sjoerd. Uit “Pur Sang” is ook een leuke vriendenclub voortgekomen. Soms gaan ze gezamenlijk op stap, bijvoorbeeld een vakantie naar Terschelling. Carla benadrukt dat “Pur Sang” best nog nieuwe leden kan gebruiken. Dit lijkt me een heel mooie aanbeveling! Het gesprek loopt op z’n eind. Ik vraag Carla wat ze van de toekomst verwacht.

“Gezond blijven en samen met Sjoerd oud worden. Onze kleinkinderen groot zien worden. Geen doel is te ver zolang ik plezier heb in wat ik doe.”

Als ik naar huis fiets en dit gesprek overdenk, concludeer ik dat Carla inderdaad iemand is die zorgvuldig te werk gaat en graag het overzicht houdt. Ze is van een super verlegen klein meisje uitgegroeid tot zelfbewuste vrouw die weet wat ze wil en toch bescheiden is gebleven. Iemand die echt de regie in handen heeft genomen van haar leven. Zichzelf heeft ontwikkeld en een hele goede ambassadeur zou zijn van Sleen (“mien dörp”). Met recht verdient ze een plekje in de Spotlight!

Klik hier voor alle foto's!

Verslag: Clara Bijdevaate

Foto's: Guido Hansman