Slener in the spotlight: Hansje Oh

Als je nog maar zo betrekkelijk kort in Sleen woont als ik, vallen je een aantal dingen op. Allereerst de gemoedelijkheid in het dorp, iedereen groet je, ook automobilisten, kinderen en pubers. Dat komt heel prettig over. Ook kom je vaak dezelfde mensen tegen. Dat geeft een gevoel van herkenning. Dat is echt heel fijn. Toen ik net hier woonde had ik nog een hondje. Ik maakte lange wandelingen. Mijn rondje Diphoorn noemde ik het.

Daar kwam ik Hansje tegen. Ik zag haar op haar landje de paardjes voeren en ze lachte altijd vriendelijk naar mij. En dan zag ik haar opeens in de buurt van ‘de negenbomen” richting het dorp Sleen. Wandelend achter de rollator, met de rugzak op, om boodschappen te doen in het dorp. Super kranig vond ik dat. Het leek mij een interessante vrouw. En nu heb ik de kans om haar beter te leren kennen. Ik ga haar interviewen voor de Spotlight.

Maar ja, dat gaat zomaar niet. Het eerste wat Hansje zegt als ik haar vraag voor een interview voor op Sleenweb is: ‘maar ik ben toch helemaal niet interessant? Ik heb toch niks te vertellen?’  Even later zit ik toch maar mooi in de kamer met een kopje thee en plakje cake van de dorpsbakker. Het een en ander resulteert in een tweede afspraak twee weken daarop. Ik zal dan opnieuw de vraag stellen of ze al besloten heeft om wel of niet mee te werken. Zelfs nu ik dit verslag van onze gesprekken zit uit te typen ben ik er nog niet zeker van of ik het op Sleenweb kan/mag zetten. Van de week ga ik met het concept bij haar langs. We zullen zien.

Het gesprek bouwt zich op vanaf haar jeugd tot nu. Hansje is geboren in het voormalig Nederlands-Indië. Toen Hansje 11 jaar oud was kreeg haar vader verlof om naar Nederland te gaan. De bedoeling was dat het tijdelijk zou zijn maar dat liep anders. Nog maar kort in Nederland kwam Hansjes vader te overlijden, heel plotseling. In Nederlands-Indië was intussen de overdracht aan de gang. Het was daardoor ook onveilig voor het gezin om terug te keren.

Hansje, is inmiddels getrouwd. Ze kreeg samen met haar man drie kinderen, drie zonen. Hansjes man was huisarts in Amersfoort en Hansje hielp mee in de praktijk. Dat was goed te combineren met het gezinsleven. Dat hebben ze samen 30 jaar lang volgehouden. Ze hadden een vakantiehuisje in Diphoorn waar het gezin regelmatig naar toe ging, om op adem te komen. Na 30 jaar intensief gewerkt te hebben besloten Hansje en haar echtgenoot om met pensioen te gaan. Ze verhuisden definitief naar Diphoorn.

Helaas werd Hansjes man direct na zijn pensionering ziek en kwam te overlijden. Na enige tijd besloot Hansje om alleen op Diphoorn te blijven in het huisje. Zelf zegt ze daarover:

‘Een groot stuk weide, waarin een paard en een pony grazen. En een weide, waar wilde bloemen tot bloei komen, tussen de heideplantjes. Een oase van rust. Hier mag ik wonen. Nu alleen…Maar ik voel me niet alleen. Wel al-één met de natuur rondom mij.

Eens is het anders geweest. Als de nu gerenoveerde muren konden spreken…...’ dan vertellen zij het verhaal van de plaggenhut, gebouwd op de heidevlakte… De hut, die in één dag/nacht met vereende kracht gebouwd werd om de schoorsteen de volgende dag te laten roken. Voorwaarde dat de hut mocht blijven staan.

In 1953 wordt de plaggenhut verbouwd tot woning. Er komen dakpannen op. Een steen in de nok herinnert aan het jaar van de verbouwing. De oude Bloeming heeft hier zijn thuis, volgens de overlevering. Zo kennen de ouderen van het dorp het huisje: “het huusie van Bloeming”.

Hansje doet tegenwoordig alles lopend. Als eerste ging de auto eruit omdat dat zo milieubelastend is. Hansje zegt: ’Het is misschien een druppeltje op de gloeiende plaat maar zonder druppeltjes gebeurt er immers niets…’ ‘Heel Drenthe verkennen op de fiets, heerlijk! Maar nu is dat een beetje anders.'

Hansje vertelt dat het best verdrietig is om dingen zoals het fietsen op te moeten geven. Ze heeft daar best wel een traantje om gelaten. Maar lang bij stil staan doet ze niet. ‘Het komt zoals het komt in het leven en het is beter om in het nu te leven. Niet te veel achterom kijken en positief staan in het heden.‘

De manier waarop Hansje in het leven staat spreekt mij aan. Ik vraag haar of ze een goede raad voor me heeft voor het omgaan met het ouder worden.  Ze kijkt me even aan en zegt dan: 'nee, ik ga geen raad geven. Ieder doet het op zijn of haar wijze. Je moet de raad in jezelf zoeken!‘ Al wil Hansje geen raad geven, ze zet me wel aan het denken. Het is een mooie afsluiting van ons gesprek.

Klik hier voor alle foto's.

Verslag: Clara Bijdevaate

Foto's: Ton Trompert