Vanaf een bankje: Algemene Begraafplaats

Een prachtige zomerse dag en mooi voor een rondje fietsen en fotograferen. Vanwege de felle zon en hoge temperatuur fiets ik de Boterakkersweg op. Daar sla ik een halverwege naar rechts. Een prachtige laan met een weerszijden grote bomen. Helaas ook eikenbomen waar de eikenprocessierups zijn plek heeft gevonden.

Dit is het kerkhof van Sleen. Rechts zie ik de aula en een uren muur. Toch veelal grafstenen in vele soorten en maten. Al lopende kom ik bij een bankje. Heb keus uit twee, neem toch die in het zonnetje staat. Vanaf dit plekje maak ik een aantal foto’s.

Er stopt een auto en een jonge man en oudere dame stappen uit. Ze groeten vriendelijk en lopen een smal pad in. De oudere mevrouw met een poets doek en stoffer en blik in haar handen. Even later zie ik ze beide gebogen over een graf en begrijp wat ze doen.

Ondertussen kijk ik vanaf mijn bankje naar het monument en de tekst;

 Vrede en gerechtigheid ter nagedachtenis aan hen die vielen.

Een mooi verzorgd monument waarbij de bloemen weelderig bloeien. Ik bedenk mij dat er nog mensen zijn die de oorlog hebben mee gemaakt en voor mij bijna niet te bevatten gebeurtenis. Vanaf mijn bankje zie ik bomen die al heel oud zijn en een gevoel van rust geven.

Na een poosje zie ik de jonge man en de oudere mevrouw terug komen richting auto. Mevrouw komt naar mij toe en vraagt of ik uit Sleen kom. Vertel haar dat ik al 33 jaar in Sleen woon en nog nooit ergens zo lang heb gewoond. Ze kijkt mij aan en zegt ik ken u niet maar ik woon in het oude gedeelte van Sleen. Ze vertelt mij dat zij hier iedere week komt en veelal samen met haar  zoon. Iedere week wordt het graf van haar zo dierbare schoongemaakt. Wat zal er in hun beide omgaan en zo trouw iedere week het graf bezoekt.

Mensen kiezen toch steeds meer voor crematie in plaats van begraven willen worden. Als herinnering kan de as van de overledene dan in een muur of een klein graf. Staande op het bankje kan ik dat stukje kerkhof zien. Met kleine grafstenen midden in de natuur en omrand door treurwilgen.

Mevrouw stapt in de auto bij haar zoon en zegt gedag. Zoon heeft haast, want de voetbal wacht. Ik sta op en pak mijn fiets, in de verte hoor ik de repetities van de Toorn van Thunaer.

Klik hier voor alle foto's.

Verslag en foto's: Silvia de Vries