Vanaf een bankje: Hellingenweg
Eindelijk een dag waarop het niet gelijk al regent. Dus tijd om weer eens een bankje in Sleen of omgeving op te zoeken, op de fiets en camera over mijn schouder. Dit keer strijk ik neer bij een picknickbank nabij het derde bosje. Zet er mijn fiets neer, klim maar gelijk op het bankje en maak een aantal foto’s vanaf deze picknickbank.
Het valt mij op dat de mollen weer behoorlijk actief zijn en ik herinner mij dat dit elk jaar zo is. Heel raar misschien, maar al die jaren dat ik in Sleen woon zit ik hier bijna nooit. Toch geeft het een mooi beeld naar de Haarstdiek, Hellingenweg en een deel Oldengaerde.
De Oldengaerde is sinds plan Broekveld toch wel een drukke weg geworden. Leuk ook dat je vanaf het bankje het bord Sleen ziet met daarnaast het informatiebord. Achter mij ligt een mooi stukje bos. Het heet het derde bosje. Het eerste bosje ligt verder naar het centrum en het tweede bosje ligt aan de overkant van het derde bosje.
Het derde bosje is klein, maar voor kinderen een prachtige speelplek. Wie herinnert zich niet de schoolfeestjes en met elkaar naar het derde bosje voor speur en puzzeltochten. Ook in vrije tijd een prachtige plek om te zijn. Er zitten zelfs wat kleine heuvels in en dat maakt het bijzonder. Het bosje is nu nog dor en kaal, maar over enkele weken komt er weer groen aan de bomen.
De Oldengaerde en de Hellingenweg zijn onderdeel van de Pieterpad route. Wandelaars die deze route wandelen zie je hier regelmatig even rusten of lunchen. Fietsers hebben hier ook vaak een pauze. Vooral met warm weer is het hier heerlijk met de schaduw van de bomen. Scholieren hebben hier al jaren een verzamelplek om vervolgens met elkaar naar Emmen te fietsen.
Al foto’s schietende vanaf het bankje zie ik wandelaars vanaf de Haarstdiek aankomen met hun hond. Ze maken onderweg even een praatje en wandelen dan mijn kant op. We komen al snel aan de praat, het gaat over ons dorp Sleen en over het wonen erin. Deze mensen wonen sinds een aantal jaren in Sleen en voelen zich er al aardig thuis.
Mevrouw geeft aan dat ze wel moet wennen en dat het soms lijkt of iedereen elkaar kent. Ik vertelde dat ik drie en dertig jaar geleden in Sleen ben komen wonen en deze zelfde gevoelens had. Ik dacht toen vaak dat iedereen familie van elkaar was. Blijkt maar weer dat mensen vaak dezelfde gevoelens ervaren bij het verhuizen en komen wonen in een voor hen onbekende plaats.
De man vertelt dat zij beiden dagelijks met hun hond een winter- of zomerrondje lopen. Het ene rondje is over Diphoorn en langs de ijsbaan en dan via het eerste bosje terug het dorp in. Het andere rondje is richting Erm om via het Ruitenpad terug te gaan naar Sleen. Ook een klein stukje Pieterpad dus. Na een zeer vriendelijk gesprek wil de viervoeter graag verder en ze vervolgen hun weg richting Erm.
Ik kijk nog even om mij heen en ook bij dit bankje valt mij op hoe mooi Sleen is en dat al op 1 maart. Over een maand strijken hier vast weer menig wandelaar of fietser neer. In het derde bosje is het erg stil en ik denk dat over een paar weken hier de vogels weer fluiten en het weer fijn is om door het bosje te wandelen.
Verslag en foto's: Silvia de Vries